Nie chcę być żoną i głową rodziny

Bożena: Mój mąż zamienił się... w opiekunkę do dziecka

Kiedy okazało się, że jestem w ciąży, nie byłam zachwycona. Nie chciałam rezygnować z kariery zawodowej. Ustaliliśmy więc z mężem, że po urlopie macierzyńskim wrócę do pracy, a on zajmie się dzieckiem. Wydawało mi się to naturalne. To ja przecież więcej zarabiałam i miałam lepsze perspektywy. Marek wziął urlop wychowawczy. Moja pensja była na tyle wysoka, że mogliśmy pozwolić sobie, by pracowało jedno z nas.
Dziś nasza córka Weronika ma 4 lata. Marek sprawuje się jak najbardziej profesjonalna opiekunka. Pierze, prasuje, gotuje i na nic nie narzeka. Jest zawsze uśmiechnięty, dumny z córki, wszystkim chwali się, jaka jest mądra. Ale ja przestałam być zadowolona z tego układu. Wzorowo pełni obowiązki niani, ale nic poza tym. Martwi mnie, że przestał się rozwijać i potrafi tylko rozmawiać o dziecięcych chorobach. Zaproponowałam, byśmy posłali córkę do przedszkola, ale nie chce o tym słyszeć. Tłumaczy, że mała jest wrażliwa, chorowita. A gdy spytałam go o zawodowe plany, powiedział, że w najbliższym czasie nie wybiera się do pracy. Przecież tak dalej być nie może. Weronika pójdzie do szkoły i co wtedy? Będzie siedział w domu?!

Zaradne, ambitne kobiety bardzo często obawiają się tego, że partner, przejmując typowo kobiece obowiązki, zatraci męskie cechy.

Mariola: Wszystkie sprawy są teraz na mojej głowie

Rafał, mój mąż, jest nauczycielem, a ja księgową. Już od dawna zarabiam trzy razy więcej od niego, ale też o wiele więcej pracuję. Początkowo byłam z tego zadowolona. Mogłam realizować się w pracy, a dom i dzieci były przypilnowane. Schlebiało mi też, że jestem taka zaradna, niezależna, że robię karierę.
Po jakimś jednak czasie zorientowałam się, że stałam się głową i szyją naszej rodziny. Rafał jakby się wycofał, schował za moimi plecami. Wszystkie poważniejsze, ale i drobne decyzje zostawia mnie. Ja robię zakupy, organizuję wakacje, załatwiam dzieciom korepetycje. Niedawno zaczęliśmy budować dom i to ja muszę wybierać fachowców, szukać materiałów. Mój mąż nie ma ochoty w tym uczestniczyć. Mówi, żebym sama jechała do sklepu, bo on w tym czasie ugotuje obiad, pomoże dzieciom w lekcjach. Często powtarza też: ten decyduje, kto płaci.
Niedawno zorientowałam się, że w ogóle nie mam dla siebie czasu. W ciągu dnia pracuję, wieczorami biegam po sklepach, a w weekendy jeżdżę na budowę. Rafał tymczasem siedzi w domu i zajmuje się dziećmi, majsterkowaniem, naprawami. Chyba nadal go kocham, ale przestał mi już imponować. Gdy wracam z pracy, on zwykle ogląda telewizję i sączy piwko. Od jakiegoś czasu nie mamy ze sobą o czym rozmawiać. Kiedy wychodziłam za niego, był zupełnie innym czlowiekiem. Gdzie się podział jego dowcip, poczucie humoru? Z przerażeniem zauważyłam, że nawet seks przestał sprawiać mi przyjemność. Nie jestem kobietą skorą do flirtów, ale gdy patrzę na moich zadbanych, elokwentnych, błyskotliwych kolegów z pracy, to nie mogę zrozumieć, dlaczego Rafał jest tak mało ambitny. Gdy wkłada na siebie, tę samą od lat, pasiastą piżamę, wszystkiego mi się odechciewa. Kiedy narzekam, że jestem już zmęczona zarabianiem i utrzymywaniem rodziny, uśmiecha się tylko i mówi, że nie muszę tak ciężko pracować, bo przecież mamy już wszystko. Czy naprawdę wystarczy mu tylko puszka piwa i film na DVD?

Jeżeli kobieta robi karierę, a jej partner stoi wciąż w miejscu, to po jakiś czasie może pojawić się między nimi przepaść.

Anna: On jest po prostu moim utrzymankiem!

Wyszłam za mąż za rzeźbiarza. Rodzice byli przeciwni naszemu związkowi, bo Jarek nie miał ani pracy, ani artystycznych sukcesów. Ja jednak byłam zakochana i wierzyłam w jego talent. Od początku Jarek zrzucił na mnie wszystkie sprawy domowe: i finansowe, i organizacyjne. Twierdzi bowiem, że artysta powinien się skupić tylko na sztuce.
Ale, niestety, z samej sztuki wyżyć się nie da. Żeby nas utrzymać, biorę dodatkowe zlecenia i ograniczam swoje potrzeby. Pracuję od rana do nocy, w weekendy daję korepetycje z angielskiego, a mój mąż po całych dniach siedzi w pracowni i tworzy. O zatrudnieniu się w szkole czy w domu kultury nawet nie chce słyszeć. Jarek nigdy nie ma grosza przy duszy, muszę pokrywać wszystkie jego wydatki. Ubieram go, karmię, kupuję gazety, papierosy, daję kieszonkowe. Niedawno poprosił mnie o większą gotówkę, bo chciał kupić mi na imieniny coś specjalnego. Jak mu nie wstyd?! Ta sytuacja mnie frustruje. Coraz częściej się kłócimy. Nie chcę mieć męża utrzymanka, żyję też w ciągłym strachu, że stracę pracę. Z czego będziemy wtedy żyć?

O rodzinę powinni dbać oboje partnerzy. Jeśli jedno zapewnia byt, a drugie nic nie robi, konflikty w związku są nieuniknione.

Ewa Klepacka-Gryz, psycholog

Zwykle gdy mężczyzna przestaje pełnić funkcję głowy rodziny, jest to dla niego bolesne i upokarzające. Ale też łatwo się on przyzwyczaja do tej sytuacji, bo tak jest mu wygodnie. Partnerka dba o standard życia, wiele rzeczy podaje na tacy, a on często wtedy znajduje sobie zastępczy cel - wychowuje dzieci, rozwija zainteresowania. Niektórzy żegnają się z ambicjami zawodowymi, bo zdają sobie sprawę, że nie są w stanie dorównać partnerce.

Co można zrobić w takiej sytuacji:

1. Podzielcie się obowiązkami; nie bierz na siebie odpowiedzialności za wszystkie sprawy.
2. Pokaż, jakim kosztem pracujesz, by utrzymać całą rodzinę.
3. Jeśli partner zarabia znacznie mniej, załóż sobie osobne konta. Nie susz mu głowy o pieniądze, ale pilnuj, by dokładał się do rodzinnego budżetu.
4. Nie szukaj pracy dla niego. To on sam musi wziąć odpowiedzialność za swoje życie.
5. Postaw sprawę jasno - koniec z kieszonkowym. Zdrowy, silny mężczyzna musi być w stanie na siebie zarobić.