Sadysta - skąd się biorą osoby, które lubią zadawać ból?

Sadysta: kim jest?

Sadysta to osoba, która czerpie przyjemność z zadawania innej osobie bólu i przyglądania się jej cierpieniu. Może być to zarówno znęcanie się psychiczne nad ofiarą, poniżanie, obrażanie, przymuszanie, upokarzanie, wyśmiewanie, publiczne ośmieszanie czy zadawanie fizycznego bólu. Osoba o seksualnym zaburzeniu sadystycznym jest w stanie osiągnąć zaspokojenie jedynie wtedy, gdy dominuje nad swoim partnerem. Może więc zmuszać go do upokarzających i nieakceptowalnych praktyk. Przykładem takich zachowań jest m.in. film "Niebezpieczna metoda" opowiadający o historii Carla Junga i jego pacjentki Sabiny.

Przeciwieństwem sadysty jest masochista, czyli osoba odczuwająca przyjemność z bycia poniżaną, wykorzystywaną, ośmieszaną, bitą czy upokarzaną. Jeżeli jeden z partnerów jest sadystą, a drugi masochistą, wtedy razem tworzą związek sadomasochistyczny. Ich kontakty seksualne są traktowane jako perwersyjne, jednak mogą prowadzić do obopólnej satysfakcji i nie muszą powodować frustracji u żadnej ze stron.

Zobacz też:

Przemoc ekonomiczna wobec kobiet - OKIEM EKSPERTA

Jak poradzić sobie z niskim poczuciem własnej wartości? Być może cierpisz na "syndrom oszusta"?

Przebiegły manipulator czy słodki chłopak? Kim jest SOFT BOY?

Sadysta: cechy osobowości

Cechy charakterystyczne dla sadysty to przede wszystkim skłonność do dominacji, brak empatii i wyrzutów sumienia oraz nieumiejętność odczuwania poczucia winy. Sadysta często jest osobą zarozumiałą, narcystyczną, o władczym usposobieniu i niezdolną do okazywania czułości czy bliskości. Wykazuje tendencję do zbytniego skupiania się na sobie oraz nie potrafi zachowywać umiaru. Może jednocześnie przejawiać skłonność do różnego typu uzależnień, a zwłaszcza pornografii, masturbacji, alkoholizmu, lekomani czy narkomanii. Często znęca się nad swoją ofiarą w stanie upojenia alkoholowego lub po spożyciu narkotyków.

Sadysta to zwykle osoba o niskim poczuciu własnej wartości, która próbuje zyskać w swoich oczach poprzez poniżanie swojej ofiary. Nieraz zmaga się jednocześnie z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak np. depresja, zaburzenie afektywne dwubiegunowe, zespoły maniakalno-obsesyjne czy osobowość paranoidalna. Sadysta stawia sobie zazwyczaj duże wymagania w życiu zawodowym. Lubi być chwalony, doceniany i podziwiany. Dobrze czuje się w takich zawodach, które wymagają kierowania innymi ludźmi.

Charakterystyczne cechy osobowości sadysty to również skrajny pedantyzm, duża chwiejność emocjonalna, apatia, problemy z okazywaniem uczuć, małomówność oraz perfekcjonizm. Najczęściej surowo ocenia on siebie i innych ludzi, surowo karząc ich nawet za drobne błędy i potknięcia. Lubi wywyższać się ponad innych, często traci panowanie nad sobą i nie znosi krytyki własnej osoby. Wzorem do naśladowania są dla niego osoby silne, despotyczne, twarde i agresywne. Pasjonują go sporty walki, zwłaszcza te najbardziej krwawe i okrutne. Brzydzi się natomiast słabością, niezdecydowaniem czy wrażliwością – takie osoby budzą w jego oczach politowanie.

Zobacz też:

Magda Mołek i Joanna Keszka: "Bogaci mężczyźni wciąż kupują sobie młode ciała kobiet"

Sadysta: w czym może przejawiać się sadyzm?

Sadyzm może przejawiać się na kilka sposobów. Można wyróżnić następujące rodzaje sadyzmu:

• fizyczny – w tym przypadku sadysta zadaje swojej ofierze fizyczny ból. Znęcanie się polega najczęściej na drapaniu, wbijaniu paznokci w skórę, uderzaniu, policzkowaniu, kopaniu, duszeniu, opluwaniu czy szarpaniu za włosy. Sadysta w skrajnych przypadkach może również zadawać rany za pomocą ostrych przedmiotów oraz posługiwać się takimi przedmiotami jak sznur, pas od spodni, szkło, nóż, gwoździe, piła, śrubokręt czy siekiera. Nieraz zmusza również swoją ofiarę seksualną, aby spożywała jego kał, mocz czy spermę, a także przez cały czas trwania stosunku trzymała ręce nieruchomo w górze. Czasami odczuwa również przyjemność seksualną wtedy, gdy podczas seksu druga osoba cały czas leży nieruchomo.

• psychiczny – sadyzm nie zawsze musi przejawiać się w przemocy fizycznej. Równie bolesne może być dla jego ofiary znęcanie się nad nią w sposób psychiczny, np. poprzez poniżanie, upokarzanie, wyśmiewanie, pomawianie, kłamanie, manipulowanie, zastraszanie czy lekceważenie. Sadysta podczas stosunku seksualnego często wypowiada w stronę partnera obraźliwe i wulgarne słowa. Próbuje sprawić, aby jego ofiara poczuła się nic nie warta, była uległa i całkowicie podporządkowana.

• bierny – osoba z osobowością narcystyczną może również powodować u drugiej osoby cierpienie poprzez bierną agresję. Z takim sadyzmem mamy do czynienia na przykład wtedy, gdy sadysta z premedytacją odmawia podczas stosunku spełniania potrzeb partnera. Może na przykład zadawać mu ból, nie godząc się na pocałunek, przytulenie, grę wstępną czy dowolną formę seksu. Bierny sadyzm występuje także wtedy, gdy nagle przerwie akt seksualny, przed osiągnięciem zaspokojenia przez partnera.

• fantazyjny – sadysta może również odczuwać przyjemność ze znęcania się nad inną osobą w swojej wyobraźni. Zwykle dzieje się to podczas masturbacji lub oglądania filmów pornograficznych. Sadyzm fantazyjny może być etapem wstępnym, poprzedzającym rzeczywisty sadyzm fizyczny i psychiczny.

• zoosadyzm – polega na agresywnym wykorzystywaniu seksualnym zwierząt, poprzez zadawanie im fizycznego bólu.

Sadysta: przyczyny zaburzenia

Przyczyny sadyzmu zazwyczaj mają swoje źródło w przeszłości osoby z takim zaburzeniem. Mogła ona doświadczyć traumy na tle seksualnym – być ofiarą gwałtu, molestowania, upokarzania czy przemocy. Sadysta próbuje wtedy dokonać odwetu i poczuć, jak inna osoba doznaje takiego samego cierpienia, jak on wcześniej. Sadyzm może mieć również związek z niskim poczuciem wartości.

Osoba z osobowością sadystyczną najczęściej wychowywała się w patologicznej czy dysfunkcyjnej rodzinie. Już jako dziecko mogła być świadkiem agresywnych zachowań, np. swojego ojca w stosunku do matki. Wykształciło się wówczas u sadysty przekonanie, że agresja i poniżanie drugiej osoby w związku jest czymś normalnym i akceptowalnym.

Sadyzm może się także wiązać z chęcią dokonania zemsty na swoim partnerze. Sadysta próbuje wtedy poprzez stosowaną przemoc poradzić sobie z poczuciem krzywdy i wymierzyć drugiej osobie sprawiedliwość. Skłonności sadystyczne mają szansę się rozwinąć zwłaszcza wtedy, gdy partnerzy na bieżąco nie rozwiązują swoich konfliktów, nie rozmawiają o wzajemnych potrzebach, zranieniach czy oczekiwaniach.

Do innych przyczyn sadyzmu zalicza się kontakt z pornografią. Osoba oglądająca tego rodzaju filmy, z czasem w celu zaspokojenia potrzebuje coraz mocniejszych bodźców. Zaczyna od miękkiej pornografii, po czym stopniowo przechodzi do przyglądania się brutalnym scenom sadomasochistycznego seksu. Samo oglądanie przestaje jej wystarczać, dlatego zaczyna zaspokajać się w ten sposób podczas realnych sytuacji.

Sadysta: sposoby leczenia

Najczęściej stosowane metody leczenia sadyzmu to psychoterapia poznawczo-behawioralna oraz psychodynamiczna. Sadysta podczas spotkań terapeutycznych z psychologiem stopniowo rozpoznaje przyczyny swoich skłonności. W tym celu konieczne konieczne może być przepracowanie traumy z przeszłości. Psychoterapia pomaga pozbyć się wewnętrznych konfliktów, lepiej zrozumieć potrzeby swojego partnera, a także rozpoznawać i w zdrowy sposób wyrażać różne emocje.

Podczas terapii behawioralno-poznawczej osoba z osobowością sadystyczną pracuje nad swoimi nawykami – w tym celu jest wystawiana na bodźce zniechęcające ją do dalszego przejawiania perwersyjnych zachowań seksualnych. Psychoterapia prowadzi również do zmiany wewnętrznych przekonań na własny temat oraz otaczającego świata. Sadysta dzięki temu może uświadomić sobie, co czuje jego ofiara i odzyskać zdolność do empatii. Terapeuta pomoże mu również odbudować zaufanie partnera.

W leczeniu sadyzmu czasami stosuje się ponadto leki antydepresyjne – zwłaszcza, jeżeli temu zaburzeniu osobowości towarzyszy depresja lub zaburzenie afektywne dwubiegunowe.

1 z 4

Niebezpieczna metoda

2 z 4

Niebezpieczna metoda

3 z 4

Niebezpieczna metoda

4 z 4

Niebezpieczna metoda