Legenda o świętej Barbarze, patronce górników i niebezpiecznych zawodów
Legenda o świętej Barbarze opowiada o wielkiej pasji do wiary chrześcijańskiej i trwaniu przy niej mimo trudów. Jest zbliżona do faktycznego życiorysu patronki górników, ale zawiera więcej symboliki. Czytaj dalej i odkryj życie św. Barbary.
- Maja Ewa Cwil
W tym artykule:
Legenda o świętej Barbarze opowiada o jej trudach w wyznawaniu wiary chrześcijańskiej oraz okrucieństwie, jakie ją za to spotkało. Niewiele się też ona różni od jej faktycznego życiorysu, jaki znamy z podań. Czytaj dalej i dowiedz się, dlaczego św. Barbara jest patronką górników oraz przez co musiała przejść ze względu na swoje wyznanie.
Legenda o świętej Barbarze
Święta Barbara urodziła się w zamożnej, pogańskiej rodzinie w Nikomedii. Była bardzo długo wyczekiwanym dzieckiem. Wyróżniała się wyjątkową urodą i talentem i dorastała pod opieką swojego ojca, Dioskura. Mężczyzna sprzeciwiał się chrześcijańskiej wierze i postanowił wychować córkę w wyznaniu pogańskim. W tym celu zlecił wybudowanie wieży z dwoma oknami, w której później zamknął Barbarę i odizolował ją od zewnętrznego świata. Do dziewczyny przychodzili różni nauczyciele i kształcili ją, aby wyrosła na oczytaną kobietę.
Jednym z nauczycieli Barbary był chrześcijanin, który opowiedział jej o Jezusie Chrystusie i tajemnicach wiary chrześcijańskiej. Trafił z tą wiedzą do serca dziewczyny, która w sekrecie przed rodzicami postanowiła przyjąć chrzest. Zdecydowała także, że zleci zrobienie w swojej wieży trzeciego okna, dzięki czemu odda cześć Trójcy Świętej. Kiedy ojciec odkrył jej nawrócenie, wpadł w furię i surowo zabronił córce wyznawania jej wiary, jednak ona sprzeciwiła się zakazom.
Sprzeciw córki rozwścieczył Dioskura jeszcze bardziej i poddał ją torturom, które miały wybić jej z głowy wiarę chrześcijańską. Barbara jednak i temu nie uległa, a później w akcie desperacji uciekła i schroniła się w leśnej jaskini. Niestety pasterz, który odkrył jej kryjówkę, doniósł jej ojcu o jej położeniu. Dioskur, załamany i rozwścieczony sprzeciwami córki, oddał ją w ręce rzymskich władz, które wówczas prześladowały wyznawców wiary chrześcijańskiej. Schwytaną Barbarę brutalnie torturowano, jednak ona nigdy nie wyrzekła się Chrystusa.
Koniec końców Barbara została skazana na śmierć za swoją wiarę i zginęła męczeńsko poprzez ścięcie głowy z rąk własnego ojca. Zaraz po straceniu córki, Dioskur został śmiertelnie rażony piorunem, a pasterz, który przyczynił się do złapania dziewczyny, stracił swoje owce, które zmieniły się w szarańczę. Była to symboliczna kara boska za czyny tych dwóch mężczyzn.
Święta Barbara - życiorys
Życiorys świętej Barbary niewiele różni się od legendy. W rzeczywistości nie została nigdy zamknięta w wieży, ale faktycznie była izolowana i edukowana domowo przez nauczycieli. O wierze chrześcijańskiej dowiedziała się od filozofa, Orygenesa z Aleksandrii, z którym korespondowała listownie i pod jego wpływem przyjęła chrzest. Gdy Dioskur odkrył jej nawrócenie, faktycznie wydał ją władzom rzymskim, które poddały ją torturom.
Gdy przebywała w celi, miał przyjść do niej sam Jezus Chrystus, lub, według innych podań, anioł, który uleczył jej rany i udzielił komunii świętej. Następnego dnia znów znęcano się nad nią brutalnie, ale ona dalej nie wyrzekła się wiary. Skazano ją wówczas na śmierć, ale udało jej się uciec oraz, tak jak w legendzie, schowała się w grocie i wydał ją pasterz. Po ponownym schwytaniu, Barbarze głowę ściął jej własny ojciec.
Święta Barbara patronka górników
Barbara została po śmierci uznana za świętą i ustanowiono ją patronką ludzi, którzy wykonują bardzo niebezpieczne zawody. Ma ona ochraniać marynarzy, górników, żołnierzy i inne osoby, które wykonują profesje, grożące przedwczesną śmiercią. Uważa się, że każdy, kto poprosi ją o pomoc i wstawiennictwo, nie zginie bez wcześniejszej spowiedzi. Jej wizerunek przedstawia się w ikonografii jako świętą z palmą (symbolem wiecznego życia) oraz mieczem i wieżą (symbolami męczeństwa i śmierci męczeńskiej).
Na cześć jej patronatu nad górnikami ustanowiono Barbórkę, znaną także jako Dzień Górnika, czyli święto, podczas którego ludzie wykonujący ten niebezpieczny zawód bawią się i świętują. Obchody zaczynają się od uroczystej mszy świętej, a później odbywają biesiady i wspólne składanie życzeń.
Patron górników
Patronem górników jest także św. Klemens, czyli bardzo mało znany święty. Mało jest dostępnych o nim informacji i niewiele wiadomo na temat jego życia, ale został uhonorowany między innymi kopalnią w Wieliczce. Był on też papieżem w I wieku oraz następcą św. Piotra.