Festiwal w Cannes 2019: 5 najlepszych kobiecych filmów, które trzeba zobaczyć

„Jesteś dobrą matką, ale które z twoich dzieci wybierzesz?” To pytanie klucz do zrozumienia fabuły horroru "Little Joe". Pracoholiczka, botanik Alice (Emily Beecham) jest rozdarta między opieką nad nastoletnim synem Joe, a odmianą kwiatów Little Joe, które hoduje w swoim laboratorium. Rośliny wydzielają pyłek, który ma uszczęśliwiać stykające się z nim osoby. Stopniowo wpływ kwiatów na przebywających z nimi naukowców, w tym Alice, przestaje zaczyna nabierać niepokojącego charakteru. Ten horror nie posługuje się typowymi straszydłami, takimi jak duchy, potwory czy zombie. Krytycy porównują go raczej do twórczości Jorgosa Lanthimosa czy Romana Polańskiego. Od pierwszego czerpie chłodną i pełną dystansu stronę wizualną. Od drugiego sposób budowania napięcia oparty na niuansach i niedopowiedzeniach, niczym w kultowym "Dziecku Rosemary". Wyreżyserowała go pochodząca z Austrii Jessica Hausner. Emily Beecham otrzymała w Cannes nagrodę dla najlepszej aktorki.

Tytuł filmu odnosi się do najbardziej znanego terminalu autobusowego w Nowym Jorku – Port Authority. Tam były więzień Paul (Fionn Whitehead) dostrzega w tłumie Wye (Leyna Bloom) i zaurocza się od pierwszego wejrzenia. Kiedy udaje mu się ją poznać, między bohaterami nawiązuje się romans. Rozwój miłości komplikuje się, gdy Paul odkrywa, że Wye jest transseksualistką oraz członkinią społeczności LGBT i queer. To zmusza go do zmierzenia się z ograniczeniami własnego światopoglądu i przedefiniowania poczucia tożsamości. Warto zaznaczyć, że Leyna Bloom jest pierwszą transpłciową i czarnoskórą aktorką, która wcieliła się główną rolę w filmie biorącym udział w konkursie w Cannes. Film jest dziełem amerykańskiej reżyser Danielle Lessovitz.

Krótkometrażowy film o dorastaniu w świecie rządzonym okrutnymi prawami mediów społecznościowych. 16-letnia Mandy (Rhianne Barreto) jest ofiarą przemocy seksualnej ze strony kolegów z klasy. Podczas pijackiej nocy z przyjaciółmi traci przytomność, zostaje rozebrana i nagrana. Dowiaduje się o tym dopiero, gdy wideo zaczyna krążyć w internecie. Film pokazuje proces mierzenia się z traumą, upokorzeniem oraz własnymi oprawcami. Obraz jest debiutem reżyserskim Pippy Bianco.

13-letnia Selva (Smachleen Gutiérrez) od śmierci matki jest wychowywana przez dziadków. Ze swojej nietypowej sytuacji czerpie dumę i siłę. Z pasją uczy swoich rówieśników zajmowania się domem i niedołężnymi opiekunami. Prawdziwy sprawdzian jej dojrzałości zaczyna się jednak dopiero, gdy nagle znika jej babcia. Selva zostaje sama z pragnącym śmierci dziadkiem. Dręczy ją nie tylko samotność i ogrom obowiązków, ale także dylemat, czy powinna pomóc odejść pozbawionemu woli życia dziadkowi. Za reżyserię i scenariusz odpowiada Sofía Quirós Ubeda z Kostaryki. Jest to pierwszy w historii film z tego kraju, który wziął udział w konkursie w Cannes.