Co się dzieje z Twoją skórą gdy jesteś zakochana?

Blask oczu i cery to dwie pierwsze rzeczy związane z wyglądem, jakie kojarzymy z byciem zakochanym. Tych zmian jest jednak znacznie więcej. Motyle w brzuchu, które odczuwamy w fazie zakochania, sygnalizują procesy fizjologiczne, który mogą przynieść wiele korzyści Twojej skórze. Odpowiedzialna za nie jest oksytocyna, czyli hormon miłości lub przywiązania. Jej podstawową funkcją jest emocjonalne przywiązywanie nas do partnera seksualnego. Jej intensywne wydzielanie ma też inne, zdecydowanie mniej “niebezpieczne” skutki. Uważa się, że hormon ten osłabia czynniki zapalnych, które spowalniają gojenie. Tak więc więcej oksytocyny w organizmie oznacza mniej podrażnień, wyprysków, a więcej blasku.

Nasza skóra zawiera tysiące drobnych naczyń włosowatych, które rozszerzają się w czasie wzrostu poziomu adrenaliny. Następuje on w wyniku intensywnej aktywności fizycznej, gwałtownego wzrostu temperatury, ale przeżywania dużych emocji. Dlatego gdy jesteśmy podekscytowane, na naszej twarzy pojawia się rumień. Długofalowe skutki tego zjawiska to z kolei: lepsze nawilżenie i widoczne wygładzenie skóry. Osoby, które regularnie mają powody do podniecenia i radości, mogą więc cieszyć się bardziej miękką i promienną cerą.

Stres i niepokój mogą brzmieć jak synonimy, ale nie wcale nie są dokładnie tym samym. Niepokój zawsze wywołują rzeczy negatywne. Z kolei stres może pojawiać się także przed pozytywnymi wydarzeniami. Fizjologicznie łączy je przede wszystkim wspomniany wcześniej kortyzol, który przyspiesza procesy starzenia się skóry. Oprócz podniesienia poziomu kortyzolu w stresie napinają się mięśnie. Długotrwałe napięcie mięśniowe przyczynia się do powstawania głębokich zmarszczek. Podsumowując – stres nas postarza.

Gdy się martwimy, uwalnia się kortyzol, hormon stresu. Podwyższony poziom kortyzolu wywołuje stany zapalne i osłabia układ odpornościowy. Stan zapalny w komórkach wywołuje z kolei rozkład kolagenu, białka, które utrzymuje skórę gładką i silną. Wyższy poziom kortyzolu może również przyczynić się do spadku poziomu kwasu hialuronowego. Innymi słowy – lęk nie tylko sprawia, że skóra jest podatna na podrażnienia, ale może również zmniejszać jej zdolność do zatrzymywania wilgoci. Jak wiemy, utrata wilgoci powoduje widoczną suchość i zmarszczki.

Z melancholią mało komu do twarzy. Kiedy jesteśmy smutne następuje proces odwrotny do tego wywoływanego przez podekscytowanie. Naczynia krwionośne się zwężają, co w dłuższej perspektywie powoduje, że cera staje się ziemista, czyli poszarzała i matowa. Dodatkowo płacz czy skwaszona mina przyczyniają się do powstawania zmarszczek.