Blue Monday: dziś wypada najbardziej depresyjny dzień w roku [OKIEM EKSPERTA]

Depresja określana jest już jako choroba cywilizacyjna, jak podaje Światowa Organizacja Zdrowia, jest przyczyną ok. 850 tys. zgonów rocznie. Przewiduje się, że do 2020 roku znajdzie się na drugim miejscu na liście najczęstszych przyczyn śmierci w każdej grupie wiekowej (dziś zajmuje drugie miejsce w grupie wiekowej 15 - 44 lata). Nie należy więc bagatelizować jej pierwszych objawów. Dotyka ona zarówno dzieci, młodzież, jak i starsze osoby. Depresja jest chorobą, która nieleczona może prowadzić do śmierci.

Jej objawy mogą być przewlekłe, ale też nawracające. Najbardziej skuteczne jest kompleksowe leczenie depresji tzn. powinno obejmować zarówno metody farmakologiczne - dobrane leki przeciwdepresyjne, jaki i psychoterapię.

Obniżony nastrój i brak radości - objawy depresji

Stopniowa utrata radości życia i odczuwania przyjemności, brak umiejętności cieszenia się rzeczami i wydarzeniami, które do tej pory były odczuwane jako radosne. Znaczne obniżenie nastroju i chęci przeżywania, któremu towarzyszy zobojętnienie. Chorzy często mówią, że jest im wszystko jedno co się stanie, że nie chce im się już żyć, a wszechogarniająca pustka zamienia ich życie w udrękę i męczarnie. Zmienny i drażliwy nastrój, impulsywność oraz wszechobecny głęboki smutek, niekontrolowany płacz jest obecny prawie stale.

Pesymistyczne widzenie rzeczywistości i negatywna ocena własna - swojej przyszłości, teraźniejszości i przeszłości. Narastające poczucie utraty sensu życia i myśli rezygnacyjne. Niskie poczucie wartości i zaniżona skutkuje u chorego poczuciem bycia niepotrzebnym oraz niezadowolenie z siebie i otaczającego świata. Chorobie mogą towarzyszyć także urojenia - fałszywe przekonania, w które chory wierzy i pomimo pomocy bliskich w ich urealnieniu, nie jest w stanie ich przezwyciężyć.

Z depresją często związane jest ogromne poczucie winy i przekonanie, że jest się ukaranym za swoje grzechy lub błędy oraz brak perspektyw na zmianę tej sytuacji. Bardzo często chorobie towarzyszy nieokreślony przewlekły lęk, który stopniowo narasta.

Ograniczenie aktywności, narastająca utrata dotychczasowych zainteresowań, trudności lub niemożność podejmowania działań, nawet podstawowych tj. higiena osobista, czy jedzenie. Przewlekłe zmęczenie, wewnętrzny niepokój, którego nie daje się uciszyć. Spadek popędu seksualnego, dobowe wahania samopoczucia, u kobiet dochodzi czasem do zaburzenia cyklu płciowego i zaburzenia miesiączkowania.

Myśli samobójcze pojawiają się często bez woli chorego. Na początku stara się on je zatrzymać czy ignorować, ale z czasem one zaczynają go “zalewać” i nie pozawalają choremu się z nich uwolnić bez pomocy specjalisty. Nie rzadko samobójstwo jest przez te osoby szczegółowo zaplanowane, ale może też być nagłe i impulsywne.